Custom Search
| Home | Introduction | Persons | Geogr. | Sources | Events | Mijn blog(Nederlands) |
| Religion | Subjects | Images | Queries | Links | Contact | Do not fly Iberia |
|
Notes Display Latin text Display Dutch text | Ovid XV Chapter 5: 199-236 Pythagoras' Teachings: The Four Ages of Man | Next chapter Return to index Previous chapter |
| 'Do you not see that the year displays four aspects, passing through them, in a semblance of our life? For spring, in its new life, is tender and sap-filled, and like a child: then the shoots are fresh and growing, delicate, without substance, quickening the farmer's hopes. Then everything blossoms, the kindly land is a riot of brightly coloured flowers, but the leaves are still not strong. From spring, the year, grown stronger, moves to summer, and becomes a powerful man: no season is sturdier, or more expansive, than this, or shines more richly. Autumn comes, when the ardour of youth has gone, ripe and mellow, between youth and age, a scattering of grey on its forehead. Then trembling winter, with faltering steps, its hair despoiled, or, what it has, turned white. And our bodies themselves are always, restlessly, changing: we shall not be, tomorrow, what we were, or what we are. There was a time when we were hidden in our first mother's womb, only the seed and promise of a human being: nature applied her skilful hands, and, unwilling for our bodies to be buried, cramped in our mother's swollen belly, expelled us from our home, into the empty air. Born into the light, the infant lay there, powerless: but soon it scrambled on all fours like a wild creature, then, gradually, helped by a supporting harness, it stood, uncertainly, on shaky legs. From that point, it grew strong and swift, and passed through its span of youth. When the middle years are also done, life takes the downward path of declining age. Milon, the athlete, grown old, cries when he looks at those weak and flabby arms, that were once, like those of Hercules, a solid mass of muscle. Helen, the daughter of Tyndareus, also weeps, when she sees an old woman's wrinkles in the glass, and asks why she has been twice ravaged. Devouring Time, and you, jealous Age, consume everything, and slowly gnawing at them, with your teeth, little by little, consign all things to eternal death!' |
Je ziet dat een jaar vier seizoenen doormaakt als de fasen van een mensenleven. Bij nieuwe lente is het jaar teer, het leeft van de sappen als een kind. Er groeit een fris, nog niet zo’n sterk gewas, maar het maakt de boeren wel al blij en hoopvol. Alles staat dan in bloei, op de rijke bodem groeien bloesemtinten, maar het groen moet nog volwassen worden. Na de lente komt de zomer. De kracht van het jaar neemt toe... Er is geen ander seizoen dat even krachtig en vruchtbaar is en zo’n gloed bezit. Maar als de levenswarmte mindert en het najaar nadert, is men rijp en rustig, niet meer jong, maar ook nog niet oud en het haar wordt grijs. Dan is er de winter, die oud en bars is. Zijn voetstap beeft en zijn kruin is kaal, maar wat er nog overblijft, is wit. Ons lichaam verandert constant. We blijven niet wat we zijn. Eerst waren we zaad, als eerste hoop op leven, dat zich in de moederbuik bevond, als een kunstwerk in de handen van de natuur. De natuur zorgde ervoor dat we niet in de buik van de moeder bleven zitten, maar eruit geperst werden om de wijde wereld in te trekken… Daar ligt de pasgeboren baby, nog krachteloos. Maar al snel begint hij op handen en knieën te kruipen, als een dier. En heel langzaam gaat het rechtop lopen, met de knieën gekromd, en om zijn evenwicht te houden, heeft hij nog steun nodig. Vervolgens geniet de mens van zijn jonge jaren, wordt volwassen en daarna volgt hij het pad naar ouderdom en de dood. De tijden veranderen. De oude Milo treurt om zijn slappe en neerhangende armen die ooit te vergelijken waren met die van Hercules. Ook Helena treurt om de rimpels die ze ziet wanneer ze in de spiegel kijkt, en vraagt zich af waarom zij, de eerste maal door Theseus en de tweede maal door Paris, geschaakt werd. Tijd en jaloezie is het slechtste dat bestaat. Alles sterft langzaam af. |